Od razu chcę powiedzieć, że ja tutaj nie zasadzam się do robienia polowania na mięsożerne czarownice. To nie jest tak, że ja wiem co jest dobre, a co jest złe. Od jakiegoś czasu trochę czytam o filozofii moralności, trochę też o tym myślę samodzielnie i jedyne w czym się upewniłam to jest to, że nasza moralność się zmienia i bardzo mocno zależy w ogóle od okoliczności w jakich przyszło nam żyć.
Kiedy postanowiłam przejść na dietę wegetariańską, to spodziewałam się, że większość ludzi będzie reagować na tę rewelację z nutką pobłażania i może nawet politowania. Ale całkiem sporo osób (w mojej ocenie chyba nawet większość) było zaciekawionych, bo sami rozważali zrezygnowanie z mięsa albo chociaż znaczne jego ograniczenie.
Nikt mi nie będzie mówił, że skoro czasami jem mięso, to jestem taka sama jak niejaki amerykański dentysta, który ustrzelił lwa z kuszy i pozostawił w agonii przez 40 godzin, by potem miłosiernie i łaskawie dać mu kulkę w łeb ze strzelby. Jeśli jeszcze nie słyszeliście o co chodzi, to zapraszam Was na wpis o #CecilTheLion.