Bo Berenika to moje prawdziwe imię, a nie jakiś pseudonim artystyczny. Chcecie wiedzieć jak to jest mieć dziwne imię? Ależ ja Wam bardzo chętnie opowiem.
Powiem szczerze, że już tak przywykłam do mojego imienia, że dopiero kiedy ktoś prosi mnie o powtórzenie jak się nazywam, to sobie przypominam o jego dziwaczności. Chociaż ostatnio coraz częściej można usłyszeć o jakiejś Berenice, to jeszcze nigdy nie miałam okazji spotkać kogoś o tym samym imieniu. Pierwszy raz w ogóle usłyszałam swoje imię z ust kogoś, kto mnie nie zna, gdy trafiłam na jakiś przypadkowy odcinek Pierwszej Miłości – jedna z bohaterek miała na imię jak ja, a ja ciągle miałam wrażenie, że ten koleś zwracał się do mnie, kiedy mówił do niej. Wtedy uświadomiłam sobie, że nie umiałabym funkcjonować w świecie, gdzie poza mną w grupie byłoby jeszcze kilka dziewczyn o tym samym imieniu.
Tak czy inaczej, posiadając dziwaczne imię można się spodziewać pewnych pytań, które bardzo często się powtarzają w różnej konfiguracji. Czasami jest to irytujące, a czasami lubię nawijać o pochodzeniu mojego imienia i w ogóle jak bardzo jest fajne.
Najczęściej zadawane pytania
Czy to twój pseudonim?
Nie. To jest najprawdziwsze imię. W dodatku obchodzę imieniny 14 kwietnia, zaraz obok Justyny i Walerego.
Skąd pomysł na takie imię?
Pomysł z głowy mojego taty. Jego mama miała na imię Weronika i chyba właśnie to podobieństwo go przekonało. A moja mama? Na początku jej się nie podobało, ale zmieniła zdanie.
To jakieś zagraniczne imię czy coś?
Imię jest pochodzenia greckiego. Od greckich słów phero i nike, oznacza „niosąca zwycięstwo”. Podobno Berenika jest pierwowzorem dla imienia Weronika – „Berenika” na przestrzeni lat ulegała uproszczaniu i imię stało się popularne właśnie w wersji „Weronika”.
Można jakoś to skrócić?
Ależ oczywiście! Jestem Bere/ Bera/ Berek/ Berka/ Berol/ Beruś. (Z czego to pierwsze jest najczęściej używane przez moich znajomych i jest to forma, którą najbardziej lubię.)
Beronika? Bernadetta?
BE-RE-NI-KA. B E R E N I K A. Tak samo jak Weronika, tylko że zamiast „wero” dajesz „bere”.
Jak byłam mała to strasznie mnie irytowali dorośli, którzy uparcie nie potrafili wymówić mojego imienia. Z biegiem lat nauczyłam się, że szkoda czasu na te tłumaczenia i teraz jak dwa razy ktoś nie załapie, to za trzecim może mnie nawet nazywać Kleopatrą.
Pierwszy raz spotykam się z takim imieniem
W ciągu całego mojego życia spotkałam tylko jedną osobę, która stwierdziła, że już kiedyś poznała jedną Berenikę. Poza tym jednym wyjątkiem, to ZA KAŻDYM razem słyszę te słowa. Najczęściej te osoby mówią, że ładne i ciekawe, i tak dalej – to lubię słyszeć. Jednak raz trafiła mi się baba, która powiedziała…
Rodzice to panią skrzywdzili tym imieniem, nie?
I pytała czy nie wolałabym mieć normalnie na imię, na przykład Ania. Pozwolę sobie dać ten gif jako wyraz tego, co czułam i co sobie wyobrażałam, kiedy ta kobieta skończyła mówić.
Po pierwsze: dziwne imię mnie w żaden sposób mnie nie skrzywdziło ani nie spaczyło. Jest nietypowe, ale ładne. Mi pasuje. Nie wyobrażam sobie mieć na imię inaczej.
Po drugie: nigdy nikt mnie nie wytykał z powodu imienia. Dzieciaki wytykały mnie z różnych innych powodów, ale imię nigdy nie miało nic do tego.
Po trzecie: nauczyciele wcale mnie nie wybierali częściej do odpowiedzi. W sumie to nawet rzadko. Każdy mnie przez to dziwne imię kojarzył i pamiętał, ale to akurat uważam za korzystne.
***
Więc jak to jest mieć dziwne imię? Normalnie. O ile jest jedynie nietypowe i nie gryzie się z nazwiskiem, a nie jak w niektórych przypadkach – wzięte z kosmosu i kompletnie wyjęte z rzeczywistości (typu Gwóźdź albo Konewka).
Jako posiadaczka nietypowego imienia mogę śmiało powiedzieć, że idzie się przyzwyczaić i to w żaden sposób nie rujnuje życia.
W ogóle Bereniki swego czasu były królowymi i władczyniami Egiptu. Jest taki gwiazdozbiór jak Warkocz Bereniki, jest też legenda o tym jak powstał. Nawet jest wiersz Haliny Poświatowskiej inspirowany tą legendą.
